غبارا تو بمان!
از نود و شیشِ دوس داشتنیم فقط چند ساعت باقی مونده
از ۹۰ به بعد هرسال از سال قبل بدتر شد،هرروز یه سرگردونی جدید اضافه شد،هربار یه گره تازه به گره های قبلی اضافه شد و کورترش کرد...
یه جاهایی ترسیدم،یه جاهایی جنگیدم،یه جاهایی گریه کردم،یه جاهاییم فرار کردمو باز این زندگی بود ک دنبالم دوید و خودشو بهم رسوند...
بعد پنج شیش سالِ حیرون،نود و شیش از چند صباح قبل از شروع شدنش،شروع کرد به دادنِ نوید روزهای خوش...بعد پنج شیش سال دنبال خودمو و خودم دویدن،بعد پنج شیش سال تنهایی محض،حالا آدمیو تو زندگیم داشتم که واسه حال خوبم ارزش قایل بود
خیلی چیزا باهاش برای اولین بار تجربه شد،خیلی از مرزهام رو شکستم در قبالش،خیلی دیواره ها فرو ریخت از اطرافم...
دو سه ماه پریشونمو با همه جروبحثای اینجور وختا،با همه گانگستربازیاش گذروندم تا مال من شه...فردای روز عقدمون رفتم بغلش و بلند بلند گریه کردم...گریه کردم واسه همه روزایی که زور زده بودم قوی باشم و این قائله رو به سرانجام برسونم و رسیده بود...
بعد ازون خیلی اولین ها تجربه شد...نمیدونم بگم از تصوراتم بهتر بود یا بدتر...ولی تو پس زمینه ی همه‌ش،حتا اون جروبحثاش هم یه آبیِ آسمونیی هست که حسابی دل آدمو گرم میکنه...آبیِ عشق...
تو اخرین ماه سال هم اون تلفن اسرارآمیز،منو به دنیایی از امید برای یکی دیگه از بزرگترین دغدغه های عمرم ینی کار،دعوت کرد و حالمو حسابی خوش خوشان...
چیزی نمونده از ۹۶ فوق العاده م،دلم تنگ میشه براش مطمئنا...یادم نیست پارسال اینموقه چی آرزو کرده بودم،ولی اگه خدا یادش هست لطفا زیر همونا ایضا بزنه،من این ارامشی ک تو زندگیم جاریه رو خیلی دوسش دارم،چشمِ بد و حرف بد و هرچیز بدی رو دور کن ازش خداجون...
امروز میتونم بگم نود و شیشِ من مبارک بود...کاش ۹۷ هم باشه...
